Άλλη μια φορά έφτασε ο Νοέμβρης. Αυτός ο
Νοέμβρης ο παράξενος, ο Νοέμβρης του«Πολυτεχνείου», ο Νοέμβρης της εξέγερσης.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Παρά τα
σκληρά καταπιεστικά μέτρα των πραξικοπηματιών, τις φυλακίσεις, τις εκτοπίσεις,
τις ομαδικές δίκες στα έκτακτα στρατοδικεία, τα βασανιστήρια, τις εικονικές
εκτελέσεις και τις δολοφονίες, συνεχείς ήταν οι αντιδικτατορικές εκδηλώσεις του
ελληνικού λαού σε όλη τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, με πρωτοπόρα
πάντοτε την αδάμαστη νεολαία. Ακόμη από τις αρχές του 1973, είχε αρχίσει να
εκφράζεται η λαϊκή αγανάκτηση κατά της χούντας όπως η κατάληψη της Νομικής, το
Φεβρουάριο του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοεμβρίου 1973, με αφορμή το μνημόσυνο
του Γεωργίου Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000
φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοεμβρίου. Οι διαδηλώσεις
συνεχίστηκαν στις σχολές. Οι πολιτικές ταραχές ξέσπασαν στην Αθήνα από τις 14
μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου 1973. Οι ταραχές αυτές ξεκίνησαν με την κατάληψη του
Πολυτεχνείου από φοιτητές κλιμακώθηκαν με παναθηναϊκή κινητοποίηση κατά του
στρατιωτικού καθεστώτος τις 21ης Απριλίου και τερματίστηκαν με την επέμβαση του
στρατού. Απαρχή των γεγονότων θεωρούνται οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών
συλλόγων που πραγματοποιήθηκαν το πρωί της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου , και
κατέληξαν στην απόρριψη των κυβερνητικών μέτρων, σχετικά με τον προγραμματισμό
των φοιτητικών εκλογών. Το απόγευμα της ίδιας μέρας αποφασίστηκε από τους
φοιτητές, που στο μεταξύ είχαν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, η κατάληψη του
ιδρύματος, κάτω από έλεγχο Συντονιστικής Επιτροπής. Τις βραδινές ώρες τα
συνθήματα των συγκεντρωμένων είχαν πάρει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα . Ήδη στις
14,15 και 16 Νοεμβρίου ξεκινούν οι γενικές συνελεύσεις στις Σχολές, κόσμος
συρρέει στο πλευρό των φοιτητών και οι δρόμοι γύρω απ’ το Πολυτεχνείο δονούνται
από τα συνθήματα κατά της χούντας, ενώ ταυτόχρονα μπαίνουν σε λειτουργία οι
πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού, οι οποίοι μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα που
παρακολουθεί τα γεγονότα.
Σάββατο 17 Νοεμβρίου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα,
τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο,
μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες. Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα
τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν:
«Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη
γίνετε δολοφόνοι». Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι
φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει
την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον
εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια». Δίνεται διορία 20
λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην
είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο
του κόσμου. Ωρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Ο επικεφαλής
αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το
τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις
σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν άνδρες της Ασφάλειας και άντρες
των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν στρατιώτες που βοηθούν τους φοιτητές να
φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν αστυνομικοί με πολιτικά. Στις 3.20
δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...
ΟΙ
ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Οι αιματηρές
συγκρούσεις που διαδραματίστηκαν εκείνο το βράδυ μέσα και έξω από το
Πολυτεχνείο απαριθμούν δεκάδες νεκρών και χιλιάδες τραυματιών.Ανάμεσα τους
φοιτητές, εργάτες, παιδιά, μαθητές και πλήθος κόσμου που ανταποκρίθηκε στο
κάλεσμα των φοιτητών για συμπόρευση στο
αγώνα τους. Ακόμα και το καθεστώς της χούντας ταυτοποίησε 24 νεκρούς και
διερευνήθηκαν πολλές ακόμη περιπτώσεις με αυτόπτεις μάρτυρες και ηχητικά
ντοκουμέντα τα οποία παρέχουν ένα νήμα παρακολούθησης του πώς αντέδρασε το
καθεστώς και πώς εξελίχθηκε η επιχείρηση καταστολής με τη χρήση δακρυγόνων,
γκλομπς, πυροβόλων όπλων και αρμάτων μάχης. Οι νεκροί σύμφωνα με μαρτυρίες
ξεπερνάν τους 100 και οι τραυματίες τους 1000. Εν τέλει σημασία δεν έχει το
πόσοι σκοτώθηκαν από το φασιστικό-στρατιωτικό καθεστώς, γιατί ακόμα και ένας να ήταν ο νεκρός του
Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ, θα είχε την ίδια σημασία για τον αγωνιζόμενο λαό
ενάντια στη Χούντα.
39 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Ο Νοέμβρης
είναι πάντα ένας παράξενος μήνας. Δεν είναιμόνο οι μνήμες που ξυπνά, άλλωστε
και οι μνήμες κάποτεκλείνουν το κύκλο τους. Είναι αυτή η παράξενη
επικαιρότηταπου πάντα βρίσκει νέους, εκρηκτικούς δρόμους και επανέρχεταιστο
προσκήνιο. 39 χρόνια μετά και είναι πολλοί αυτοί που θέλουννα μετατρέψουν το
Νοέμβρη του ΄73 σε μία απλή επέτειο ή ακόμα χειρότερα σ’ ένα μνημόσυνο,αλλά δεν
το έχουν καταφέρε ο Νοέμβρης είναι κάτι πολύ περισσότερο από μιααπλή εκδήλωση
μνήμης. Ο Νοέμβρης παραμένει ζωντανός γιατί παραμένει μαζί τουζωντανό το αίτημα
της εξέγερσης, γιατί τα κινήματα εξακολουθούν να αποτελούν τηνκινητήρια δύναμη
της ιστορίας. Ο Νοέμβρης ζει γιατί το σύνθημα «Ψωμί –Παιδεία – Ελευθερία»
γίνεται επίκαιρο όσο ποτέστους σημερινούς αγώνες των φοιτητών και της νεολαίας.
ΨΩΜΙ σημαίνει..
Εναντίωση σε
κάθε προσπάθεια της κυρίαρχης πολιτικής να βυθίσει τον εργαζόμενο κόσμο και τη
νεολαία σε κατάσταση οριακής επιβίωσης . Σημαίνει πάλη για την ανατροπή αυτών
που “αρπάζουν το ψωμί απ το τραπέζι”, μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων
, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας,το ξεπούλημα της δημόσιας
περιουσίας,τα έκτακτα χαράτσια και την ένταξη χιλιάδων εργαζομένων σε καθεστώς
εργασιακής εφεδρείας ή στο ταμείο ανεργίας. Σημαίνει αγώνας για αυξήσεις σε μισθούς
και συντάξεις και αξιοπρεπείς σχέσεις εργασίας. Σημαίνει ρήξη με τον μοχλό πίεσης
που χρησιμοποιεί η κυρίαρχη πολιτική για την εμπέδωση της αντιλαϊκής
πολιτικής:το χρέος και το €. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν λύση τα
«κουρέματα», που φέρνουν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Τελικά, αν θέλουμε να απαλλαγούμε
από αυτόν τον βραχνά που χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τις κυβερνήσεις για
αντιλαϊκά μέτρα, καταστρατήγηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της
εκπαίδευσης και το κλείσιμο ή τις συγχωνεύσεις σχολών η λύση είναι μία: Ρήξη με
τη μνημονιακή πολιτική. Διαγραφή του χρέους ,καμία αποπληρωμή του σε
οποιαδήποτε μορφή . Καμία αναγνώρισή του ως χρέος των εργαζομένων και της
νεολαίας. Ποιος άραγε, έχει το θράσος ή την άγνοια, να πει ότι σήμερα, το ψωμί
δεν είναι επίκαιρο;
ΠΑΙΔΕΙΑ σημαίνει..
Να διεκδικήσουμε άμεση απόσυρση όλων των
αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων των τελευταίων χρόνων .Εναντίωση στην πολιτική
της διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, των πτυχίων ως μέσο
συλλογικής διαπραγμάτευσης , της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών
, της έντασης της επιχειρηματικής και ανταποδοτικής λειτουργίας του
πανεπιστημίου. Σημαίνει αγώνα για την ανατροπή των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου
που μέσα από τη διάλυση των πτυχίων και την εντατικοποίηση της φοιτητικής μας
καθημερινότητας επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο εργαζομένου ,φτηνού
και ευέλικτου, καταρτισμένου και αναλώσιμου , πλήρως πειθήνιου στις επιταγές της
εργοδοσίας , ώστε η γενιά μας να αποτελέσει τη γενιά της δια βίου εργασιακής
περιπλάνησης και επανακατάρτισης, μια γενιά εργαζομένων, “ιδανικών “ ώστε να
φορτώσει πάνω της η κυβερνητική πολιτική τα βάρη της κρίσης και του χρέους.
Σημαίνει αγώνα για ένα δημόσιο, δωρεάν,δημοκρατικό πανεπιστήμιο, αγώνα για να
μην δίνουμε ούτε ευρώ για σίτιση, στέγαση, μετακίνηση,συγγράμματα,αγώνα για ένα
ενιαίο και ισχυρό πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και
εργασιακά δικαιώματα σε αυτό, ένα πτυχίο που θα μας δίνει την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε
συλλογικά απέναντι στον εργοδότη και θα διασφαλίζει πως σε καμία περίπτωση δεν
θα γίνουμε η γενιά της δια βίου εργασιακής περιπλάνησης, σημαίνει αγώνα για ανθρώπινους
ρυθμούς σπουδών. Η «ΠΑΙΔΕΙΑ», που θέλουμε, δεν χωρά την πολιτική της απαξίωσης
του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, την ανυπαρξία φοιτητικής
μέριμνας (σίτιση, στέγαση,μετακίνηση), τον κατακερματισμού και την εξατομίκευση
των πτυχίων. Δεν χωρά το κλείσιμο τμημάτων και την υποχρηματοδότηση που
επιφέρει το «σχέδιο Αθηνά», τον οικονομικό εκβιασμό των ιδρυμάτων για την
εφαρμογή της αναδιάρθρωσης μέσω του νόμου της «αξιολόγησης», τη διαγραφή των
φοιτητών και την εντατικοποίηση των προγραμμάτων σπουδών, τη σύνδεση μεταξύ
έρευνας και αγορά, την απουσία ασύλου.Το αίτημα για παιδεία στο τόπο μας ζει
πρώτα και κύρια στους νικηφόρους αγώνες του φοιτητικού και νεολαιίστικου
κινήματος. Και το πολυτεχνείο ζει και θα ζει όσο η νεολαία θα οργανώνεται με
μαζικές διαδικασίες, όσο θα παλεύει για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των
διεκδικήσεων του νεολαιίστικου κινήματος, όσο θα τολμάει να ανατρέπει τους
αντεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς των κυβερνήσεων.Μαζί με το πανεπιστημιακό μέτωπο,
το σύνολο των αγωνιζόμενων μελών του πανεπιστημίου (φοιτητικό κίνημα, μέλη ΔΕΠ,
διοικητικούς) να ανατρέψουμε τη μνημονιακή πολιτική στην ανώτατη εκπαίδευση.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σημαίνει…
Πάλη για την
ανατροπή της πολιτικής που εκχωρεί κάθε πτυχή εθνικής ανεξαρτησίαςκαι δημόσιου
πλούτου σε πιστωτές. Που καταστρατηγεί δημοκρατικά δικαιώματα και απαντάει με ωμή
καταστολή και προβοκάτσια σε κάθε έκφραση της λαϊκής οργής. Της πολιτικής που λογοκρίνει
τις φωνές που εναντιώνονται και την ξεγυμνώνουν, που γεννάει και θρέφει τον φασισμό.
Απέναντι σε αυτούς που καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας ώστε να εξυπηρετήσουν
τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προτάσσουμε εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία. Σημαίνει
πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να φύγει τώρα το ΔΝΤ από την Ελλάδα,
ανυπακοή στις προσταγές της ΕΕ: καμία θυσία των λαϊκών κεκτημένων υπό τις προσταγές
της. Καμία συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων σε ιμπεριαλιστικές
επεμβάσεις,στο διττό ρόλο του στρατού, όπου από τη μια τον χρησιμοποιούν για να
ξαναμοιράσουν τις ζώνες επιρροής τους και από την άλλη για να καταστείλουν
οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση από πλευράς του κόσμου.Καμία ανοχή στην έξαρση
του φασισμού: αντιφασιστική πάλη ενάντια στη δολοφονική συμμορία της Χρυσής
Αυγής, που παρά το αντικυβερνητικό προσωπείοστηρίζει με τις πράξεις και τη
στάση της στη βουλή την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
Και όπως λέει ο Γ.Ρίτσος «Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα
μπροστά στους νεκρούς του» έτσι και μεις, η νεολαία αυτού του τόπου όπως
οφείλουμε να γονατίσουμε μπροστά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, έτσι οφείλουμε
και να σηκωθούμε και να δείξουμε ότι ο αγώνας μας είναι ο δρόμος για τις νέες
εποχές που έρχονται.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 17/11 ΣΤΙΣ 17.00 ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Φ.Α.Κ.Α.- Ε.Α.Α.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου