ΠΑΡΤΟ ΛΙΖΑ ΚΑΙ ΚΑΝΤΟ ΚΟΡΝΙΖΑ

Έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές να εκθειάζουν την σχολή μας, να μας λένε πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε σε έναν κλάδο με μηδενική ανεργία(την στιγμή μάλιστα που ο κόσμος πεινάει)πόσο καλούς μισθούς θα έχουμε, με τις ιδανικές συνθήκες εργασίας. Όλα τόσο ρόδινα και ιδανικά, που κάτι σε ξενίζει πίσω απ' όλα αυτά, κάτι που σε κάνει να δεις και λίγο παραπέρα, να αναλογιστείς, είναι δυνατόν?

Αν κάτσεις όμως και δεις, όχι πολύ μακρία, ένα βήμα από σένα, μέχρι τις κλινικές ας πούμε της σχολής, με τους residents ή στην πρακτική σου άσκηση στο κτηνιατρείο, στο 3ο έτος ή αν μιλήσεις με κάποιον φίλο σου- πτυχιούχο πλέον, που αν δεν είναι έτοιμος να φύγει για κάποια χώρα του εξωτερίκου και έχει την τύχη να ''εργάζεται'', θα δεις πως τα πράγματα δεν είναι τόσο ωραία, όσο ακούς σε κάθε ξακουστή ορκομωσία της σχολής να τα περιγράφουν.Η εργασία με όρους ''μαθητείας'',η πολύχρονη πρακτική και η εργασιακή περιπλάνηση για χρόνια μάλλον δεν απότελουν για κάποιους ανεργία αν και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΓΕΩΤΕΕ, Το 54,56% των νέων κτηνιάτρων έως και 35 χρονών δηλώνει ότι είναι άνεργοι ενώ το 3,12% απασχολείται σε άλλο τομέα διαφορετικό από αυτόν των σπουδών του.

Ωστόσο, είναι δεδομένο πως οι εργασιακές συνθήκες για τους νέους κτηνιάτρους δεν αντιστοιχούν,ούτε στις συνθήκες του εργασιακού μεσαίωνα.Έλλειψη Συλλογικών συμβάσεων εργασίας,εργασία άμισθη υπό μορφή μαθητείας των νέων συναδέλφων,δουλειά με το μπλοκάκι ,μισθούς κάτω των 500euro στα τελευταία προγράμματα ΕΣΠΑ ,αντιποίηση επαγγέλματος ,αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας και τόσα άλλα.Οχτάωρο για έναν εργαζόμενο σε κάποιο κτηνιατρείο, αλλά και η πενθήμερη εργασία, έχουν καταργηθεί προ πολλού και έχουν αντικατασταθεί από 12ώρη (τουλάχιστον) και 7ήμερη πολλές φορές εργασία, με τον ίδιο μισθό.Το φαινόμενο αυτό είναι ακόμα πιο έντονο στις μεγαλουπόλεις, όπου οι νέοι πτυχιούχοι έρχονται να στελεχώσουν κλινικές ζώων συντροφιάς και όπου ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με τις επαρχιακές πόλεις. Έτσι, στις μεγάλες κλινικές με 24ωρη λειτουργία, επείγοντα κτλ, είναι δεδομένο πως η απαίτηση σε εργαζόμενους είναι ακόμα μεγαλύτερη. Το ζήτημα είναι πως οι θέσεις αυτές πλαισιόνονται από νέους πτυχιούχους, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να κουβαλήσουν στις πλάτες τους όλο τον φόρτο εργασίας, για ένα κομμάτι ψωμί. Εξαντλητικά ωράρια, μηδέν ρεπό, χαμηλοί μισθοί, σωματική και ψυχολογική κούραση, σχηματίζουν την εικόνα του νέου κτηνιάτρου.

Ζητούνται απλήρωτοι εργαζόμενοι

Το τελευταίο μάλιστα διάστημα, “συνάδελφοι” ζητούν μέσα από αγγελίες, τελειόφοιτους φοιτητές κτηνιατρικής, με πρόφαση την πρακτική άσκηση, για 6μηνη “εργασία” στα κτηνιατρεία τους, αμισθί και προφανώς ανασφάλιστα, μιας και είναι ακόμα φοιτητές. Το περίεργο μάλιστα είναι ότι για να δεχτούν αυτούς τους φοιτητές στα κτηνιατρεία τους, βάζουν μια σειρά προαπαιτουμένων, όπως υψηλές βαθμολογίες σε συγκεκριμένα μαθήματα, ξένες γλώσσες, κτλ, ενώ από την άλλη δεν αναφέρουν πουθενά τι έχουν να προσφέρουν σε αυτούς τους φοιτητές. Κρίνοντας από εμπειρίες νέων συναδέλφων, αλλά και βλέποντας οι ίδιοι την καθημερινότητα των residents στις κλινικές μας, πρέπει να κοιτάξουμε λίγο καλύτερα πίσω από αυτές τις αγγελίες. Χαμαλίκι, εξαντλητικά ωράρια, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, απλά και μόνο για να προσθέσουμε στο βιογραφικό μας έξτρα πρακτική άσκηση, μιας και πλέον το πτυχίο μας (μάλλον γι'αυτούς) δεν αρκεί για να ξεκινήσουμε με αξιοπρεπείς όρους εργασίας, ενώ στην ουσία καλύπτεις απλά την θέση και την δουλειά κάποιου κτηνιάτρου που θα έπρεπε να αμοίβεται.

Με μπράβο δεν χόρτασε κανείς.

Το φαινόμενο του εθελοντισμού ωστόσο, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, ακόμα και στους κόλπους του επαγγέλματός μας. Εν είδει έλλειψης κονδυλίων από το κράτος, σχηματίζονται πανελλαδικά ομάδες εθελοντών- κτηνιάτρων, οι οποίοι αναλαμβάνουν δωρεάν τόσο τους εμβολιασμούς, όσο και τις στειρώσεις, αποπαρασιτισμούς και μικροτσίπ αδέσποτων, αλλά και δεσποτίζομενων ζώων. Πράγμα τουλάχιστον αντι-ιδεολογικό και αντι-συναδελφικό, την στιγμή μάλιστα που για τα μικρά κτηνιατρεία η καθημερινότητα είναι αρκετά δύσκολη. Και όσο “μεγάλο” και αν είναι το έργο των εθελοντών αυτών για την κοινωνία, εσύ απλά αναρωτιέσαι, αν τόσα χρόνια κόπων, εξόδων και διαβάσματος, σπουδάζεις για να δουλεύεις εθελοντικά.

Γιατί?

Και τι είναι αυτό που οδηγεί τους κτηνιάτρους στην έξτρα πρακτική άσκηση (πλέον και ως φοιτητές)? Είναι ο άκρατος ανταγωνισμός που αυξάνεται ολοένα και περισσότερο στον κλάδο μας πλάι πλάι με την φιλελέυθερη πολιτική που ακολουθείται(κατάργηση δημόσιων κτηνιατρικών υπηρεσίων,''άνοιγμα'' του επαγγέλματος και δυνατότητα σε μη κτηνιάτρους-επιχειρηματίες να ανοίγουν κλινικές προσλαμβάνοντας κτηνιάτρους-υπαλλήλους με τον κατώτατο μισθό). Δεδομένου ότι πλέον ελάχιστοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να έχουν το δικό τους κτηνιατρείο, οι υπόλοιποι θα αναζητήσουν εργασία σαν υπάλληλοι σε κάποιο άλλο. Εκεί σαφώς και θα επιβιώσει ο “καλύτερος”. Το ζήτημα είναι ότι ο “καλύτερος” είναι αυτός που έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει όσα περισσότερα συνέδρια, σεμινάρια ή διαλέξεις μπορεί, αλλά ακόμα περισσότερο, αυτός που έχει την δυνατότητα να δουλέψει εθελοντικά για κάποιο χρονικό διάστημα, για να προσθέσει ακόμα ένα “προσόν” στο βιογραφικό του ή να συνεχίσει τις σπουδές του σε κάποιο μεταπτυχιακό εντός ή εκτός συνόρων.

Εσύ τι κάνεις?

Το πραγματικό όμως ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε στον εαυτό μας, δεν είναι άλλο από τι θα κάνουμε για να αλλάξουμε τις εργασιακές μας συνθήκες. Θα πρέπει ίσως να ξεκινήσουμε από την ίδια την σχολή, απαιτώντας περισσότερη πρακτική εμπειρία στα ίδια τα περιστατικά, μεγαλύτερη συμμετοχή, λιγότερη χαμαλο-δουλειά. Να κάνουμε κατανοητό, πως οι εφημερίες δεν προσφέρουν τίποτα στους φοιτητές, αλλά είναι εκεί για να αντικαταστήσουν τις θέσεις των νοσηλευτών, κτλ. που θα έπρεπε να υπάρχουν. Να παλέψουμε για δυνατά πτυχία, για πτυχία που θα αρκούν για μια θέση εργασίας και δεν θα χρειάζεται να συνοδεύονται από ένα μακροσκελές βιογραφικό συμπληρωμένο με συνέδρια και εθελοντικές ώρες εργασίας.

Παράλληλα περνώντας στον εργασιακό πλέον τομέα, να προτείνουμε έναν άλλο τρόπο λειτουργίας του επαγγέλματος. Αντί να αυξάνουμε τον ανταγωνισμό, στον οποίο πλέον επιβιώνει αυτός που έχει την οικονομική δυνατότητα είτε να εργασθεί ως ελέυθερος επαγγελματίας είτε να κάνει επί σειρά ετών μεταπτυχιακά γεμίζοντας έναν ατομίκο φάκελο προσόντων, να αντιπροτείνουμε την συνεργασία και την συναδελφικότητα. Με λιγότερο εξοπλισμένα κτηνιατρεία (άρα λιγότερο κόστος) σε συνεργασία με άλλα κτηνιατρεία της περιοχής, με κτηνιατρεία όπου θα συνεργάζονται  κτηνίατροι (όχι υπάλληλοι κτηνίατροι, αλλά συν-ιδιωκτήτες), με μισθούς κτηνίατρων αντίστοιχων των ωραρίων τους, με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μισθούς και όχι με συνθήκες μεσαίωνα. Να σταματήσουμε στην πράξη την εθελοντική εργασία, κανείς μας άλλωστε δεν σπουδάζει για να δουλεύει για την καλή του την καρδιά. Να δυναμώσουμε τον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο. Θέλουμε έναν Σύλλογο που θα ασχολείται πραγματικά με τα προβλήματα του κλάδου και όχι με τα συμφέροντα των μεγάλο-κτηνιάτρων και θα εθελοτυφλεί μπροστά στα πραγματικά προβλήματα του κλάδου.

Εν ολίγοις, να κοιτάξουμε ένα βήμα παραπέρα. Να κοιτάξουμε την ζωή μας και λίγο έξω από την σχολή, σαν επαγγελματίες και σαν εργαζόμενοι. Να παλέψουμε από τώρα για τις συνθήκες που θα θέλουμε να έχουμε μετά το πτυχίο μας, σαν να βγούμε αύριο στην αγορά εργασίας και όχι σαν κάτι μακρινό και ξένο. Το ότι οι νέοι πτυχιούχοι αντιμετωπίζουν αυτήν την καθημερινότητα, με τους ρυθμούς που η ζωή μας καθημερινά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, μας διαβεβαιά πως αν δεν παλέψουμε μαζί με τους νέους κτηνιάτρους από τώρα και για εμάς τους ίδιους, τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα όταν θα βρεθούμε με το πτυχίο στο ένα χέρι.

Αντί λοιπόν, στο άλλο χέρι να μας δώσουν το διαβατήριο για να αναζητήσουμε μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, ας το σφίξουμε καλύτερα και ας πούμε πως θα μείνουμε εδώ, να παλέψουμε γι' αυτό που μας αναλογεί και μας αξίζει.

Φ.Α.Κ.Α.- Ε.Α.Α.Κ.

fakaeaak-vet.blogspot.gr