Είναι προφανώς γνωστό σε όλους τους φοιτητές της σχολής ότι το 5ο έτος είναι αυτό με τις περισσότερες απαιτήσεις, με την πιο δύσκολη και εντατική καθημερινότητα, με την περισσότερη κούραση αλλά και το έτος που υπάρχει η μεγαλύτερη ευκαιρία να μάθεις κάτι πρακτικό και χρήσιμο για την μετέπειτα πορεία σου ως απόφοιτος. Πέρα του ότι είναι εξαρχής λάθος στη δομή του ένα πρόγραμμα σπουδών σε μια 5ετή σχολή που σου λέει ότι πρακτική γνώση θα αποκτήσεις μόνο στο τελευταίο έτος, επίσης με στρεβλό τρόπο πραγματοποείται και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία στο έτος αυτό.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός το ότι βρίσκεσαι στη σχολή και στις κλινικές δεν σημαίνει αυτόματα ότι λαμβάνεις και την απαιτούμενη γνώση για τους έστω καθημερινούς χειρισμούς που απαιτείται να γνωρίζει ο κάθε κτηνίατρος. Για να γίνει αυτό πρέπει οι φοιτητές να είναι αυτοί που θα αναλαμβάνουν τα περιστατικά (ιστορικό, κλινική εξέταση, απαίτουμενες εξετάσεις και λήψεις αίματος,ούρων, α/α, πρακτική συμμετοχή σε χειρουργεία στο βαθμό που είναι δυνατόν για το φοιτητή και ασφαλές για το ζώο), θα παρακολοθούν την εξέλιξή τους και θα μπορούν τέλος μέσα από μια σειρά τέτοιων περιστατικών να αποκτήσουν γνώση και εμπειρία για την καθημερινή άσκηση του κτηνιατρικού επαγγέλματος.
Αντ’αυτού όμως βλέπουμε ότι στις κλινικές ο μεγάλος φόρτος της δουλειάς πέφτει στις πλάτες των μεταπτυχιακών και των residents οι οποίοι επί της ουσίας αναλαμβάνουν κ φέρουν εις πέρας όλα τα περιστατικά και τους απαιτούμενους χειρισμούς, τις εξέτασεις και τα χειρουργεία με κύριο σκοπό την απόκτηση εμπειρίας και γνώσεων. Αυτό κατ’αρχάς εμπεριέχει δύο παραμέτρους εντελώς πέρα και έξω από την εκπαίδευση των φοιτητών (προπτυχιακών και μεταπτυχιακών) : η πρώτη είναι ότι οι μεταπτυχιακοί φοιτητές και οι residents δουλεύουν κανονικά ως εργαζόμενοι στις κλινικές χωρίς καμία απολαβή και καμία ασφάλιση πραγματοποιώντας όλους τους χειρισμούς που θα έπρεπε να αναλαμβάνει νοσηλευτικό προσωπικό και η δεύτερη είναι ότι οι 5ετείς φοιτητές καταλήγουν διακοσμητικοί και περιφερόμενοι μέσας στις κλινικές επιτελώντας τις πλέον μη εκπαιδευτικές και άχρηστες εργασίες (καθάρισμα, σκούπισμα, αλλαγή ορών κλπ) ‘’ζητιανεύοντας’’ για λίγη πρακτική άσκηση. Προφανώς αυτή η κατάσταση γεννά τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους φοιτητές (προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς) για την ‘’αρπαγή’’ περιστατικών αλλά γεννά και την ανάγκη για πρακτική άσκηση λόγω του ελλείματος που νιώθουν οι φοιτητές. Αυτή η κατάσταση είναι λογικό να διαιωνίζεται όσο θα υπάρχουν 5ετείς που δεν θα μπορούν να πάρουν πρακτική γνώση από τις κλινικές προσπαθώντας εν τέλει να καλύψουν αυτό το κενό με μετεκπαίδευση στον ίδιο ή άλλο χώρο ως μεταπτυχιακοί και residents.
Η καθημερινότητα όμως στις κλινικές περιλαμβάνει και κάτι ακόμη: τις 24ωρες εφημερίες!Οι εφημερίες λοιπόν, έρχονται ως η προτεινόμεση λύση από τους καθηγητές μας στην έλλειψη πρακτικής άσκησης. Έχετε, μας λένε, 24 ολόκληρες ώρες να μάθετε ό,τι θέλετε. Να θυμίσουμε λοιπόν, στους καθηγητές μας ότι σ’αυτές τις ώρες αυτό που αναλαμβάνουμε κατά βάση να κάνουμε είναι να πηγαίνουμε βόλτα τα ζώα που νοσηλεύονται, να τα ταίζουμε, να τα καθαρίζουμε και να τους χορηγούμε τα ‘’εύκολα’’ φάρμακα. Πραγματικά πόσες φορές μπορεί να χρειάζεται να το κάνει κάποιος αυτό για να το μάθει τέλεια;( άσε που και τέλεια να το μάθεις, άδικος κόπος, δεν εξετάζεται σ’αυτό στα προφορικά) Το λόγο ύπαρξης υποχρεωτικών εφημεριών για τους φοιτητές τον γνωρίζουν όλοι πολύ καλά, καθηγητές και φοιτητές. Κάποιοι πρέπει να βγάζουν τη δουλειά όταν κλείνουν το μεσημέρι οι κλινικές και μέχρι το επόμενο πρωί, δουλειά που θα έπρεπε να αναλαμβάνει το ανύπαρκτο στις κλινικές μας νοσηλευτικό προσωπικό.
Να υπενθυμίσουμε λοιπόν, στους καθηγητές μας ότι οι ώρες εκπαίδευσης των φοιτητών είναι 9-2 Δευτέρα έως Παρασκευή και είναι υποχρεωμένοι οι καθηγητές και το πρόγραμμα σπουδών να παρέχουν στους φοιτητές σ’αυτές τις ώρες και μέρες την απαίτουμενη γνώση και πρακτική άσκηση και όχι να τους αναγκάζουν να μένουν αύπνοι τις καθημερινές και εσώκλειστοι στη σχολή τα σαββατοκύριακα για να αναπληρώσουν την ελάχιστη πρακτική γνώση. Το να είναι σε θέση να παρακολουθούν οι φοιτητές το μάθημά τους το πρωί χωρίς να είναι αύπνοι και εξαντλημένοι από τις συνεχείς εφημερίες, το να μην υποχρεώνονται να παραμένουν και τα σαββατοκύριακα μέσα στη σχολή με υποχρέωση την 24ωρη εφημερία,το να νιώθουν οτι η σχολή είναι ανθρώπινη και όχι καταναγκαστική και εξαντλητική είναι υποχρέωση των καθηγητών και του προγράμματος σπουδών που αυτοί αλλάζουν συνεχώς.
Καμιά εφημερία υποχρεωτική, καμιά εφημερία το σαββατοκύριακο, κανένα εξαντλητικό ωράριο δεν ‘’γέννησε’’ ποτέ τον αναγκαίο για το αύριο κτηνίατρο.
Φ.Α.Κ.Α.- Ε.Α.Α.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου